Το Βράδυ που Συνάντησα τους Ninja της Αθήνας

Αναδημοσίευση άρθρου από το: www.vice.com
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαΐδης

Έπειτα από την πολύμηνη παρότρυνση ενός φίλου συναδέλφου που γνώριζε την ύπαρξή τους και, παράλληλα, έχοντας μπει εδώ και κάποια χρόνια στο τριπάκι των πολεμικών τεχνών - ή πιο σωστά των μαχητικών αθλημάτων (kickboxing)- αλλά και πρόσφατα του ιαπωνικού tattoo, αποφάσισα να γνωρίσω από κοντά τους Έλληνες Νinja. Ποιους εννοώ; Τους ανθρώπους που εξασκούν την ιαπωνική παραδοσιακή πολεμική τέχνη του, λίγο-πολύ γνωστού πια, ninjutsu ή, για τους πιο «διαβασμένους», του ninpo. Όσοι έχετε δει την ταινία «Ο Τελευταίος Samurai» ίσως έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε πού το πάω. Ήρθα λοιπόν σε επικοινωνία με τη σχολή Bujinkan στο Παγκράτι και το ραντεβού μας ήταν για χθες το βράδυ, στο dojo τους, σε ένα υπόγειο στην οδό Πύρρου 15.

Το αρχικό «φτωχό» σκεπτικό μου ήταν ότι θα πήγαινα να κάνω μία απλή συνέντευξη και πως θα βγάζαμε μερικές φωτογραφίες για να «ντύσουμε» το θέμα. Λάθος Νο.1. Αυτό που συνάντησα εκεί ήταν πέρα των προσδοκιών μου και το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Δεν είχα τις μεγαλύτερες προσδοκίες, στη λογική του «Α, δεν έχει γάντια, δεν είναι δυναμικό άθλημα, είναι φιγουρατζίδικο». Λάθος Νο. 2 και κάπου εκεί σταμάτησα να κάνω τέτοιες λάθος σκέψεις.

Δεν θα αναλύσω τι κινήσεις έκαναν, τι περιελάμβανε η προπόνηση, πώς ήταν ο χώρος και άλλα τέτοια περιγραφικά. Άλλωστε, οι φωτογραφίες φθάνουν και περισσεύουν για να φανούν αυτά. Θα ξεκινήσω ανάποδα, από την κουβέντα που είχα με τους wannabe Νinja, μετά το τέλος του δίωρου μαθήματος τους.

Άλλοι με λίγους μήνες «θητείας» και άλλοι με χρόνια ενασχόλησης στις πλάτες τους, όλοι οι μαθητές και όλες οι μαθήτριες του Αντώνη και του Χάρη είχαν να μου πουν ένα μόνο πράγμα όταν τους ρώτησα «Γιατί αυτήν την πολεμική τέχνη;». «Είναι πολύ διαφορετικό αυτό που κάνουμε. Είναι πραγματική πολεμική τέχνη. Δηλαδή, τέχνη του πολέμου. Τα υπόλοιπα -πυγμαχία, MMA κ.τ.λ.- είναι μαχητικά αθλήματα, είναι sports fighting», ήταν η κοινή ομολογία όλων τους. Αυτά, τα έλεγαν άνθρωποι οι οποίοι είχαν περάσει κι από άλλες τέχνες στο παρελθόν, τύπου Taekwondo, Kickboxing κ.ά. Άρα, έχουν μέτρο σύγκρισης. «Μια ζωή δεν θα σου φθάσει για να μάθεις την ιστορία αυτού του πράγματος», λέει ένας άλλος μαθητής ως συμπλήρωση στην παραπάνω ερώτησή μου.

Πριν ξεκινήσω να μιλάω με τους καθόλα αρμόδιους (τους δύο δασκάλους), κάνω μια τελευταία, «πεζοδρομίστικη» ερώτηση στα παιδιά. «Σας έχει τύχει να χρησιμοποιήσετε αυτά που μαθαίνετε εδώ για να αντιμετωπίσετε μια πρόκληση στον δρόμο;». «Ναι», ήταν η απάντηση των περισσότερων, αν και διστακτική, «για αυτοπροστασία». «Είναι σημαντικό να ξέρεις να προστατεύεσαι και να χρησιμοποιείς ό,τι μέσο έχεις πάνω σου. Για παράδειγμα, στον δρόμο δεν έχω το σπαθί μαζί μου. Μπορεί, όμως, να φοράω μια ζώνη και να χρησιμοποιήσω αυτήν για να προστατευτώ», απάντησε μία θηλυκή Νinja (Kunoichi, στη διάλεκτό τους).

Διαβάστε όλο το άρθρο στο: www.vice.com